Laatste workshopdag
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
06 Oktober 2012 | Kenia, Ukunda
Laatste workshopdag
Vrijdag, de laatste workshopdag. Wat vliegen de dagen toch voorbij hier! Om 6 uur gaat we wekker weer en voor het eerst tijdens mijn reis naar Kenia heb ik heel veel moeite om mijn bed uit te komen. Alle keren vroeg tot zeer vroeg op, lange dagen, intensief werken en lange reistijden maken dat ik toch een beetje oververmoeid raak. Maar goed, nog een dagje!
Vol goede moed stappen we om 7 uur weer de auto in. Gisteren hadden we op de terugweg nog met Rashid en onze chauffeur Phillipe afgesproken dat we deze dag de helikopter zouden nemen. Helaas stond er geen eentje tot onze beschikking. Dus daar gingen we weer. Twee uur lang in de auto waarvan anderhalf uur over de zeer hobbelige weg met meer gaten, kuilen en hobbels dan dat je het een weg kan noemen…
We worden enthousiast ontvangen door de Keniaanse directeuren die er al zijn as we om 9 uur aankomen. Ook de kinderen van de school zijn al wat meer gewend aan de muzungu’s en komen meer naar ons toe in plaats van dat ze wegrennen.
Omdat de meeste directeuren er nog niet zijn, kijken we even in de klas naast ons. Daar krijgt standard 8 op dat moment les. Nou ja, les… De leerkracht is even pauze nemen en de groep meot zelf aan het werk. Groot is onze verbazing wanneer blijkt dat in het Keniaanse boek een hoofdstuk gewijd is aan Nederlandse landbouw! En wij zijn natuurlijk de aangewezen slachtoffers om alle vragen over Nederland te beantwoorden! We nemen hier goed de tijd voor. Ook heb ik een leuk gesprek met de meiden uit de groep. Ze willen van alles weten: hoe oud ik ben en hoelang het geleden is dat ik de KCPE (CITO) heb gedaan. Hun examen zit er bijna aan te komen. Confronterend wordt het wanneer ze vragen of ik weet wanneer hun ontbijt gebracht wordt. Standard 8 verblijft namelijk in het laatste jaar van hun basisschooltijd de hele week op school, om zo tot hogere resultaten te komen. Helaas heb ik hier geen antwoord op. Wel kan ik ze verblijden met een aantal Trimaranballonnen. Dat zorgt er niet voor dat de honger weg gaat, maar verzet wel even de gedachten!
Rond een uur of 10 kunnen wij aan de slag met de workshop. We beginnen met een energizer om even goed wakker te worden. Iedere directeur krijgt een memo op de rug geplakt met daarop een dier. Door middel van het stellen van vragen moeten ze erachter komen welk dier ze zijn. Klinkt suf, maar was heel erg leuk! Sommigen kregen er geen genoeg van en bleven briefjes plakken! En sommigen hebben de hele ochtend met een memo op hun rug rondgelopen…
Er wordt weer hard gewerkt en we hebben een goede dag. Tussendoor gaan we nog een spel doen met de ballonnen. Alleen is het hier zo, dat de ramen slechts gaten in de muur zijn en dat we geen deur hebben. Met andere woorden: door de wind vliegen de ballonnen al snel het raam uit! Maar we genieten allemaal wel van het spel.
En vanwege het feit dat we geen deur hebben, komen op een gegeven ogenblik ook de kippen ons lokaal inlopen. En het meest bijzondere is nog wel, dat we er geeneens van opkijken! Hoe bedoel je snel gewend raken in een andere cultuur!
Rond een uur of 3 nemen we afscheid van elkaar en aanvaardden we de lange weg terug naar het hotel. Als we vlak bij het hotel zijn, nemen we afscheid van Rashid. We zullen hem morgen niet zien tijdens de afsluiting, want hij moet ergens anders heen. Het was heel bijzonder om vier dagen met hem samen gewerkt te hebben en ook wel raar om jezelf af te vragen of ik hem ooit nog zal zien. Maar gelukkig hebben we Facebook!
Rond half 6 komen we aan in het hotel. Ons verslag hebben we al gemaakt, dus we zijn helemaal klaar! Morgen de final celebration en dan alweer bijna naar huis…
Oh ja, vanmorgen hebben een aantal collega’s niet lang kunnen genieten van hun ontbijt. Een grote mannetjesbaviaan vond het nodig om even langs te komen en de bordjes leeg te halen. Geloof me, met liefde geef je je broodjes af!
Vrijdag, de laatste workshopdag. Wat vliegen de dagen toch voorbij hier! Om 6 uur gaat we wekker weer en voor het eerst tijdens mijn reis naar Kenia heb ik heel veel moeite om mijn bed uit te komen. Alle keren vroeg tot zeer vroeg op, lange dagen, intensief werken en lange reistijden maken dat ik toch een beetje oververmoeid raak. Maar goed, nog een dagje!
Vol goede moed stappen we om 7 uur weer de auto in. Gisteren hadden we op de terugweg nog met Rashid en onze chauffeur Phillipe afgesproken dat we deze dag de helikopter zouden nemen. Helaas stond er geen eentje tot onze beschikking. Dus daar gingen we weer. Twee uur lang in de auto waarvan anderhalf uur over de zeer hobbelige weg met meer gaten, kuilen en hobbels dan dat je het een weg kan noemen…
We worden enthousiast ontvangen door de Keniaanse directeuren die er al zijn as we om 9 uur aankomen. Ook de kinderen van de school zijn al wat meer gewend aan de muzungu’s en komen meer naar ons toe in plaats van dat ze wegrennen.
Omdat de meeste directeuren er nog niet zijn, kijken we even in de klas naast ons. Daar krijgt standard 8 op dat moment les. Nou ja, les… De leerkracht is even pauze nemen en de groep meot zelf aan het werk. Groot is onze verbazing wanneer blijkt dat in het Keniaanse boek een hoofdstuk gewijd is aan Nederlandse landbouw! En wij zijn natuurlijk de aangewezen slachtoffers om alle vragen over Nederland te beantwoorden! We nemen hier goed de tijd voor. Ook heb ik een leuk gesprek met de meiden uit de groep. Ze willen van alles weten: hoe oud ik ben en hoelang het geleden is dat ik de KCPE (CITO) heb gedaan. Hun examen zit er bijna aan te komen. Confronterend wordt het wanneer ze vragen of ik weet wanneer hun ontbijt gebracht wordt. Standard 8 verblijft namelijk in het laatste jaar van hun basisschooltijd de hele week op school, om zo tot hogere resultaten te komen. Helaas heb ik hier geen antwoord op. Wel kan ik ze verblijden met een aantal Trimaranballonnen. Dat zorgt er niet voor dat de honger weg gaat, maar verzet wel even de gedachten!
Rond een uur of 10 kunnen wij aan de slag met de workshop. We beginnen met een energizer om even goed wakker te worden. Iedere directeur krijgt een memo op de rug geplakt met daarop een dier. Door middel van het stellen van vragen moeten ze erachter komen welk dier ze zijn. Klinkt suf, maar was heel erg leuk! Sommigen kregen er geen genoeg van en bleven briefjes plakken! En sommigen hebben de hele ochtend met een memo op hun rug rondgelopen…
Er wordt weer hard gewerkt en we hebben een goede dag. Tussendoor gaan we nog een spel doen met de ballonnen. Alleen is het hier zo, dat de ramen slechts gaten in de muur zijn en dat we geen deur hebben. Met andere woorden: door de wind vliegen de ballonnen al snel het raam uit! Maar we genieten allemaal wel van het spel.
En vanwege het feit dat we geen deur hebben, komen op een gegeven ogenblik ook de kippen ons lokaal inlopen. En het meest bijzondere is nog wel, dat we er geeneens van opkijken! Hoe bedoel je snel gewend raken in een andere cultuur!
Rond een uur of 3 nemen we afscheid van elkaar en aanvaardden we de lange weg terug naar het hotel. Als we vlak bij het hotel zijn, nemen we afscheid van Rashid. We zullen hem morgen niet zien tijdens de afsluiting, want hij moet ergens anders heen. Het was heel bijzonder om vier dagen met hem samen gewerkt te hebben en ook wel raar om jezelf af te vragen of ik hem ooit nog zal zien. Maar gelukkig hebben we Facebook!
Rond half 6 komen we aan in het hotel. Ons verslag hebben we al gemaakt, dus we zijn helemaal klaar! Morgen de final celebration en dan alweer bijna naar huis…
Oh ja, vanmorgen hebben een aantal collega’s niet lang kunnen genieten van hun ontbijt. Een grote mannetjesbaviaan vond het nodig om even langs te komen en de bordjes leeg te halen. Geloof me, met liefde geef je je broodjes af!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
